Το τατουάζ κερατοειδούς είναι το τατουάζ του κερατοειδούς του ανθρώπινου ματιού. Γίνεται για αισθητικούς λόγους, αλλά και για ιατρικούς λόγους – για να βελτιωθεί η όραση ενός ασθενούς σε περίπτωση τραυματισμού της ίριδας ή για να ανακουφιστεί η θάμβωση, το φωτοστέφανο, οι εικόνες-φαντάσματα ή η ευαισθησία του ματιού στο φως.
Ο Γαληνός, γιατρός από την Ελλάδα του 2ου αιώνα κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ο πρώτος που ανέφερε το τατουάζ κερατοειδούς. Αυτό γινόταν σε μια προσπάθεια να καλυφθούν οι γλαυκωματικές θολερότητες του οφθαλμού και να δοθεί στο μάτι μια πιο φυσική όψη. Οι γιατροί εκείνης της εποχής πρώτα καυτηρίαζαν την επιφάνεια του κερατοειδούς με θερμαινόμενο στίλτο (λεπτό ιατρικό καθετήρα) και στη συνέχεια εφάρμοζαν στο μάτι βαφή από σκόνη καρυδιού και σιδήρου (το λεγόμενο μελάνι σιδερόχαλκης). Η ίδια διαδικασία αναφέρεται αργότερα από τον Αέτιο (βυζαντινό γιατρό και ιατρικό συγγραφέα) το 450 μ.Χ. Η επόμενη φορά που ακούσαμε για τατουάζ κερατοειδούς ήταν τον 19ο αιώνα.
Το 1869, ο οφθαλμοπλαστικός χειρουργός Louis Von Wecker (γνωστός και ως De Wecker) εφηύρε τη νέα μέθοδο. Αναισθητοποίησε το μάτι με κοκαΐνη και το κάλυψε με ένα παχύ στρώμα μελάνης (χρησιμοποιούσε γι’ αυτό το σκοπό μελάνι e black, India ink ή China ink). Στη συνέχεια εισήγαγε το μελάνι στον κερατοειδή τρυπώντας τον κερατοειδή με μια αυλακωτή βελόνα. Το τατουάζ κερατοειδούς επηρεάστηκε πολύ από αυτό, αλλά βελτιώθηκε περαιτέρω. Ο Τέιλορ χρησιμοποίησε μια δέσμη βελόνων αντί για μία μόνο βελόνα για να επιταχύνει τη διαδικασία. Ο Nieden εφηύρε το 1901 ένα στυλό τατουάζ που λειτουργούσε ως πένα. Ο Armagnac, επίσης γιατρός, χρησιμοποίησε ένα χωνί που δημιουργούσε μια τέλεια στρογγυλή κόρη.
Σήμερα υπάρχουν πολλές διαφορετικές μέθοδοι που χρησιμοποιούν διαφορετικές τεχνικές και όργανα. Κάποιοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν μια μέθοδο εκατοντάδων ετών που καλύπτει τον κερατοειδή με μελάνι και εισάγει τη βελόνα για να φέρει το μελάνι στο εσωτερικό. Κάποιοι χρησιμοποιούν μια βελόνα-σπάτουλα με τρεις ακμές καλυμμένη με μελάνι, ενώ άλλοι εισάγουν το μάτι πρώτα με μια βελόνα και στη συνέχεια τρίβουν το μελάνι με μια κουρέτα Daviel. Όσον αφορά το μελάνι, το ινδικό μελάνι εξακολουθεί να χρησιμοποιείται μαζί με μεταλλικά χρώματα σε σκόνη, οργανικές βαφές, ακόμη και τη χρωστική ουσία από τα μάτια ζώων.
Υπάρχει επίσης το σκληρό τατουάζ – το τατουάζ πάνω από το λευκό του ματιού. Γίνεται με την έγχυση του μελανιού κάτω από την επιφάνεια του λευκού του ματιού με βελόνες όπως στο κλασικό τατουάζ ή με μια σύριγγα γεμάτη με διάλυμα μελανιού.
Όπως όλα τα πράγματα, το τατουάζ κερατοειδούς έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του. Τα πλεονεκτήματα είναι η επαναφορά της σχεδόν φυσικής όψης των ματιών σε περίπτωση θολερότητας του κερατοειδούς και ο σύντομος χρόνος ανάρρωσης.
Τα μειονεκτήματα είναι ότι η εκτέλεση της διαδικασίας δεν είναι εύκολη και υπάρχουν κίνδυνοι. Οι άνθρωποι μπορεί να τυφλωθούν αν δουν πριν από αυτό αν το μελάνι καλύπτει ολόκληρο το μάτι, επειδή η διαδικασία είναι πολύ δύσκολο να εκτελεστεί με ακρίβεια. Το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι τέλειο και το τατουάζ πρέπει να γίνει ξανά.
Το τατουάζ μπορεί να αισθάνεται σαν να υπάρχει κάτι στο μάτι και μπορεί να προκαλέσει ερυθρότητα. Το τατουάζ μπορεί επίσης να ξεθωριάσει με την πάροδο του χρόνου. Αντί για τατουάζ μπορούν να χρησιμοποιηθούν μοσχεύματα κερατοειδούς, τεχνικές κερατοπλαστικής και χρωματιστοί φακοί επαφής.
