Makijaż permanentny to tatuaż w okolicach ust, powiek, twarzy, który ma przypominać klasyczny makijaż. Stosuje się go ze względów estetycznych i w celu wyeliminowania konieczności wykonywania klasycznego makijażu lub w celu zakrycia niedoskonałości, takich jak blizny czy białe plamy na skórze spowodowane bielactwem.
Makijaż permanentny (dziś znany również jako mikropigmentacja, derma pigmentacja, tatuaż kosmetyczny) stał się popularny na początku XX wieku. Możliwe jednak, że wykonywano go już wcześniej, ponieważ tatuaż jest starą praktyką. Wiemy, że ludzie 5000 lat temu tatuowali się z różnych powodów (od religijnych i medycznych po estetyczne). Na początku lat 30-tych XX wieku nastąpił wzrost popularności makijażu permanentnego. Wiele ówczesnych salonów kosmetycznych tatuowało kobiety, nie informując ich o tym, sprzedając zabieg jako „leczenie cery” (nie mówiąc im, że jest to tatuaż) i wstrzykując im barwniki roślinne.
Po zakończeniu zabiegu tatuaż poprawia rysy twarzy: brwi, oczy i usta. Jak bardzo to robi, zależy od wzoru, rodzaju użytego koloru i ilości pigmentu wstrzykniętego w skórę. Ponadto, bezpośrednio po zakończeniu tatuowania, rezultat może wyglądać na zbyt ciemny. Dzieje się tak dlatego, że kolor znajduje się jeszcze w najbardziej zewnętrznych warstwach naskórka – blisko powierzchni. Z czasem (nie za długo – kilka dni) skóra się zagoi, górne warstwy naskórka zostaną zastąpione przez nowe komórki naskórka, a kolor wyblaknie, pozostając jaśniejszym, ale wciąż obecnym. W zależności od osoby i sposobu leczenia, kolor ten może utrzymywać się przez długi czas lub zacząć blaknąć po pewnym czasie. Kolor może również blaknąć, jeśli jest zbytnio wystawiony na działanie słońca, a jeśli w skórze jest więcej pigmentu, potrzeba więcej czasu, aby całkowicie zanikł. Gdy makijaż permanentny jest ustabilizowany, osoby, które są tatuowane mogą być niezadowolone z efektu końcowego. Najczęstsze błędy w stosowaniu makijażu permanentnego to „zbyt ciemny”, „niewłaściwy kolor”, „nierówny” i „zbyt duży”. W większości przypadków (jak kolor i równomierność), te dolegliwości mogą być naprawione przez profesjonalistę. Zbyt duży makijaż może wymagać technik rozjaśniania pigmentu i/lub usuwania, które są kosztowne i bolesne. Ten problem może być również naprawiony za pomocą klasycznego makijażu.
Makijaż permanentny może powodować powikłania tak jak standardowe tatuaże. Odbiorcy mogą nabawić się alergii na stosowany pigment, powstają blizny, ziarniniaki (forma stanu zapalnego), keloidy (rodzaj przerośniętej blizny). Istnieje również ryzyko pękania skóry, łuszczenia się, powstawania pęcherzy i miejscowych zakażeń. Jeśli narzędzia do tatuażu nie są sterylizowane, mogą zostać zakażone chorobami takimi jak HIV i zapalenie wątroby, jeśli te same narzędzia były używane u osób cierpiących na te choroby. Jeśli pigmenty używane do tatuażu zostały sfałszowane metalami ciężkimi lub mają właściwości magnetyczne, u osób z tego typu makijażem permanentnym może wystąpić obrzęk lub pieczenie w przypadku ekspozycji na rezonans magnetyczny (MRI), ale przypadki te są rzadkie. Jeśli później odbiorcy zmienią zdanie, mogą usunąć tatuaże, ale proces ten jest trudny i bolesny. Techniki usuwania makijażu permanentnego to resurfacing laserowy, dermabrazja (fizyczne lub chemiczne usuwanie komórek skóry – złuszczanie) oraz usuwanie chirurgiczne.
